حضور انسان در هستی خود به مثابه بیان یک حقیقت جاودان و پایدار می باشد. بشر همواره در طی اعصار گذشته به دنبال کشف و تحقق رویای خود از جامعه ای آرمانی بوده و این اصل به صورت یک جریان فلسفی اجتماعی حتی در باورهای اساطیر نیز دیده می شود. پس می توان اظهار کرد که آنچه حاصل کار هنرمند و شاعر است، تجسم واقعی آرزوهای بشر در قالب نمایش فضاهای عاری از هر گونه ستیز و بی نظمی و حاکی از آرامش می باشد. بنابراین گفته مارتین هایدگر، ” انسان می تواند شاعرانه بر روی زمین زندگی کند” در اینجا معنا پیدا می کند.

یکی از بنیادی ترین مسایلی که از مبانی اجتماعی برخاسته و پا به عرصه هنر و معماری می گذارد، مساله پایداری است. پایداری نه فقط به عنوان یک واژه عملکردی در سطح صنعتی، بلکه به عنوان یک اصل حیاتی در حیطه هستی شناسی مطرح می باشد. بنابر این اصل لزوم شکل گیری یک بنای پایدار، وجود یک جامعه پایدار است که در آن نظام های فکری بر مبنای شکل گیری آرمان شهری است که تمام تلاش آن بنا به گفته الکساندر، رسیدن به مساله ای به نام کیفیت بی نام است که در آن استفاده از زبان معنا راه گشا است. بنا بر این اصول، زمانی که جامعه ای پایدار باشد، حتی کوچک ترین نظام های اجتماعی در آن، عاری از هر گونه تفرقه و ستیز هستند. آن ها به این باور رسیده اند که بشر حیات خود را به زمین مدیون است هرگز تلاشی در جهت نابودی آن نخواهد داشت و این امر موجب شکل گیری منشی در معماری با عنوان معماری پایدار و یا مشتقات آن همچون معماری سبز و…….. که ریشه در اکو سیستم ها دارد، می شود و هدف آن طراحی بناهایی است که بر مبنای انرژی های تجدید پذیر طراحی می کند و آسیبی به چرخه حیات نمی رساند.  با صنعتی شدن جهان و به وجود آمدن این منش در معماری، لزوم وجود سامانه های سبز نه فقط در جداره های خارجی بنا که حتی در فضاهای زندگی داخلی انسان امری ضروری است. با شکل گیری بنای پایدار که بنایی است مستقل از نیازهای صنعتی و آسیب رساندن به اکولوژی و نظام های اجتماعی مساله ای دیگر به نام سامانه های کیفی محیط داخلی مطرح می شود که همان آرامش بصری و روانی را که جامع پایدار به عنوان یک نظام اجتماعی عظیم برای شهروندانش به وجود می آورد را در قالب یک نظام اجتماعی کوچکتر یعنی خانواده برای ساکنین یک بنا تعبیه می کند.

با توجه به آنچه گفته شد می توان نتیجه گرفت که یک مفهوم اجتماعی همچون مساله پایداری چگونه سیری در زندگی انسان از هستی تا بعد مادی او یعنی فضاهایی که در آن زندگی می کند دارد .

مجموعه گل آذین با تکیه بر توانایی کارشناسان خود و شناخت موثر اقلیم ایران توانایی ایجاد معماری زیست گرا  را داشته و در این راستا امکان توسعه فضای سبز داخلی را در طرح های معماری دارا است .